هفته اول

خدایا ! من همانی هستم که وقت و بی وقت مزاحمت می شوم؛ همانی که وقتی دلش می گیرد و بغضش می ترکد، می آید سراغت. من همانی ام که همیشه دعاهای عجیب و غریب می کند و چشم هایش را می بندد و می گوید: "من این حرف ها سرم نمی شود. باید دعایم را مستجاب کنی."

همانی که گاهی لج می کند و گاهی خودش را برایت لوس می کند؛ همانی که نمازهایش یک در میان قضا می شود و کلی روزه ی نگرفته دارد؛ همانی که بعضی وقت ها پشت سر مردم حرف می زند و گاهی بدجنس می شود. البته گاهی هم خودخواه، گاهی هم دروغگو. حالا یادت آمد من کی هستم آیا؟

امیدوارم بین این همه آدمی که داری، بتوانی من یکی را تشخیص بدهی. البته می دانم که مرا خیلی خوب می شناسی. تو اسم مرا هم می دانی. می دانی کجا زندگی می کنم و به کدام دانشگاه می روم. تو حتی اسم تک تک دوست های مرا هم می دانی. تو می دانی من چند تا لباس دارم . هر کدامشان چه رنگی است یا این که چقدررر رنگ بنفش را دوست دارم؛ اما...

خدایا ! اما من هیچ چی از تو نمی دانم. هیچ چی که دروغ است؛ چرا، یک کمی می دانم. اما این یک کمی خیلی کم است. راستش من این وبلاگ را برای همین درست کرده ام. آخر می دانی، من مدت هاست که می خواهم چیزهایی برایت بنویسم. البته من همیشه با تو حرف زده ام. باز هم حرف می زنم. اما راستش چند وقتی است که چند تا تصمیم جدید گرفته ام. دوست دارم عوض بشوم، دوست دارم بهتر باشم. من یک عالم سوال دارم؛ سوال هایی که هیچ کس جوابش را بلد نیست، دوست دارم تو جوابم را بدهی.

نمی دانم... شاید هم من اصلا هیچ سوالی ندارم و می خواهم تو به من سوال های تازه یاد بدهی اما باید قول بدهی کمکم کنی! قول می دهی آیا؟