تنهایی

تنهایی تلفنی ست که زنگ می زند مُدام

صدای غریبه ای ست که سراغ دیگری را می گیرد از من

یکشنبه ی سوت و کوری ست که آسمان ابری اش ذره ای آفتاب ندارد

حرف های بی ریطی ست که سر می برد حوصله ام را

تنهایی زل زدن از پشتِ شیشه ای ست که به شب می رسد

فکر کردن به خیابانی ست که آدم هایش قدم زدن را دوست می دارند

آدم هایی که به خانه می روند و روی تخت می خوابند و چشم هایشان را می بندند اما خواب نمی بینند

آدم هایی که گرمای اتاق را تاب نمی آورند و نیمه شب از خانه بیرون می زنند

تنهایی دل سپردن به کسی ست که دوستت نمی دارد

کسی که برای تو گل نمی خرد هیچ وقت

کسی که برایش مهم نیست روز را از پشت شیشه های اتاقت می بینی هر روز

تنهایی اضافه بودن است در خانه ای که تلفن هیچ وقت با تو کار ندارد

خانه ای که تو را نمی شناسد انگار

خانه ای که برای تو در اتاق کوچکی خلاصه شده است

تنهایی خاطره ای ست که عذابت می دهد هر روز

خاطره ای که هجوم می آورد وقتی چشم ها را می بندی

تنهایی عقربه های ساعتی ست که تکان نخورده اند وقتی چشم باز می کنی

تنهایی انتظار کشیدن توست وقتی تو نیستی

وقتی تو رفته ای از این خانه

وقتی تلفن زنگ می زند اما غریبه ای سراغ دیگری را می گیرد

وقتی در این شیشه ای که به شب می رسد خودت را می بینی هر شب...